برخی از مردمان با رحلتشان، جایگاهشان هم بالا برده می‌شود و به عناوین و القابی که چه‌بسا در زمان حیاتشان نرسیده بوده‌اند، به محض وفاتشان، نوشته و خوانده می‌شوند و در اعلامیه‌ها هم قید می‌گردد. در چنین فرهنگی، وقتی کسی از دنیا می‌رود، مشهور می‌شود؛ اگر حجی نرفته، در اعلامیه ترحیم، دفعتاً حاجی می‌شود و البته یک الف و لامی هم به ابتدای کلمه حاجش اضافه می‌شود تا بلکه عربی‌تر شود و شاید، حجش مقبول‌تر؛ همان حجی که نرفته است. اگر سواد سیکل داشته است، در اعلامیه ترحیم، مهندس درج می‌شود؛ استاد درج می‌شود و اگر کمی هم شناخته‌شده بوده، بعدها برایش یادبودها هم می‌گذارند و احتمالاً، یک شب شعری